تنش دمای پایین یکی از انوع تنش‌های غیر زیستی است که به‌طور مستقیم رشد و عملکرد محصولات مهم کشاورزی از جمله گندم را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می‌هد. این تحقیق به‌منظور بررسی ارتباط بین تنظیمات نموی با میزان تحمل دمای پایین، تجمع پراکسید هیدروژن (H₂O₂) و میزان بیان ژن‌های رمزکننده آنزیم‌های آنتی‌اکسیدانی در مراحل مختلف نموی در لاین‌های حاصل از تلاقی ارقام گندم نورستار و پیشتاز انجام شد. نتایج حاصل از ارزیابی LT₅₀ نشان داد که ژنوتیپ‌های زمستانه و بینابینی در دومین دوره عادت‌دهی به دمای پایین، مصادف با نقطه اشباع نیاز بهاره‌سازی، به حداکثر میزان تحمل دمای پایین دست یافته و با ورود به فاز زایشی در سومین دوره عادت‌دهی به دمای پایین میزان تحمل دمای پایین کاهش یافت. ژنوتیپ‌های بهاره تحمل دمای پایین بسیار محدودی داشتند. بررسی میزان بیان نسبی ژن TaVRT-1 نشان دهنده بیان بالا و دائمی آن در طول دوره‌های عادت‌دهی به دمای پایین در ژنوتیپ‌های بهاره بود. با این وجود در ژنوتیپ‌های زمستانه و بینابینی، بیان نسبی این ژن تنها پس از تکمیل نیاز بهاره‌سازی افزایش یافت. بیان ژن‌های رمز‌کننده آنزیم‌های آنتی‌اکسیدانی در ژنوتیپ‌های زمستانه و بینابینی بیشتر از ژنوتیپ­های بهاره بود و در دومین دوره عادت­دهی به دمای پایین به بیشترین میزان خود رسید. با افزایش بیان ژن TaVRT-1 و کاهش بیان ژن‌های کد کننده آنزیم‌های آنتی‌اکسیدانی میزان تجمع H₂O₂ در سومین دوره عادت‌دهی به دمای پایین به بیشترین مقدار رسید. محتوی H₂O₂ در ژنوتیپ­های بهاره بیشتر از ژنوتیپ‌ها زمستانه و بینابینی بود. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد که ژنوتیپ­های زمستانه و بینابینی با کاهش بیان ژن TaVRT-1 و متعاقباً افزایش طول مرحله رویشی و بیان ژن‌های رمز‌کننده آنزیم‌های آنتی اکسیدانی خسارت ناشی از تنش اکسیداتیو القا شده توسط دمای پایین را تعدیل نموده و سبب بهبود تحمل دمای پایین شدند.