در این تحقیق پاسخ­های القا شده ژنوتیپ­های نخود کابلی و دسی پس از دوره کوتاه مدت سازگاری (˚C10) به تنش سرما از طریق شاخص­های فیزیولوژیکی، بیوشیمیایی و مولکولی ارزیابی شد. سازگاری به سرما، آمادگی بیش‌تری را در مقابله با تنش سرما در ژنوتیپ کابلی در مقایسه با ژنوتیپ­ دسی ایجاد کرد به‌طوری که کم‌ترین میزان خسارت و بیش‌ترین میزان فعالیت سیستم دفاعی سلول در این شرایط به‌دست آمد. تغییر هم‌زمان الگوی فعالیت آنزیم­های آنتی­اکسیدان که با تغییر شاخص­های خسارت نشت الکترولیتی غشا (ELI) و میزان پراکسید هیدروژن (H₂O₂) مرتبط بود، گویای آن است که فعالیت این آنزیم­ها احتمالا در همراهی با سایر مکانیسم­های دفاع سلولی، تحمل به تنش سرما را در نخود افزایش داد. نتایج حاکی از وجود تفاوت در الگوی بیان دو ژن کاتالاز (CAT) و آسکوربات پراکسیداز (APX) در ژنوتیپ­ها تحت تیمارهای دمایی بود. افزایش معنی­دار بیان هر دو ژن در ژنوتیپ کابلی در مقایسه با ژنوتیپ دسی الگوی کلی پاسخ­های برنامه‌ریزی شده سلول را به موازات افزایش در فعالیت آنزیم­ها نشان داد که با شاخص خسارت کمتر غشاء در ژنوتیپ کابلی همراه بود. بنابراین دوره­های سازگاری کوتاه مدت سبب افزایش ظرفیت ژنتیکی تحمل به سرما در ژنوتیپ­های نخود شده به‌طوری که درجه تحمل در ژنوتیپ کابلی بیش‌تر از ژنوتیپ­ دسی بود. چنین شاخص­هایی ممکن است در ارزیابی ژنوتیپ­های نخود به تنش سرما به همراه تیمارهای تنش کوتاه مدت که موجب صرفه­جویی در زمان و هزینه پژوهش شده، مؤثر باشند.