آگاهی از میزان تنوع ژنتیکی موجود در گونه­های خویشاوندی گندم اطلاعات مفیدی برای برنامه­های اصلاحی و مدیریت منابع ژرم­پلاسمی فراهم خواهد نمود. در این مطالعه، به‌منظور ارزیابی تنوع ژنتیکی موجود در برخی از گونه­های زراعی و وحشی گندم 80 توده متعلق به گونه‌های T. aestivum، T. durum، T. urartu، Ae. tauschii و Ae. speltoides با استفاده از 15 آغازگر CBDP مورد بررسی قرار گرفتند. در مجموع 15 آغازگر، 141 قطعه تکثیر یافت که تمامی آن­ها چندشکل بودند. میانگین شاخص­های اطلاعات چندشکل (48/0 = PIC) و قدرت تمایز (67/10 = Rp) بیانگر قابلیت این سیستم نشانگری در ارزیابی تنوع ژنتیکی بود. علاوه بر این، میانگین درصد مکان­های چند شکل (PPL)، تعداد آلل­های مشاهده شده (Na) و مؤثر (Ne)، اطلاعات شانون (I) و تنوع ژنتیکی (H) به‌ترتیب برابر با 48/72  درصد، 44/1، 64/1، 38/0 و 26/0 بود که این یافته­ها در تطبیق با نتایج حاصل از تجزیه واریانس مولکولی (AMOVA) می­باشد، به‌طوری­که 37 و 63 درصد از تغییرات کل به‌ترتیب مربوط به تنوع بین و درون گونه­ای بود. روابط ژنتیکی بین توده­های مورد بررسی با استفاده از تجزیه خوشه­ای بررسی شد و نتایج به‌دست آمده نشان داد که کلیه توده­ها درون سه گروه اصلی قرار گرفتند. نتایج تجزیه به مختصات اصلی (PCoA) نیز تأیید کننده نتایج حاصل از تجزیه خوشه­ای بود و نشان داد که توده­های مختلف بر اساس ساختار ژنومی خود در گروه‌های مختلف گروه­بندی شدند. به‌طور کلی، نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد نشانگرهای CBDP به­طور مفیدی قادر به منعکس نمودن روابط بین گونه­ای و میزان تنوع ژنتیکی در گونه­های ژرم­پلاسمی گندم هستند. از اینرو، استفاده از این تکنیک در سایر برنامه­های اصلاحی مانند مکان­یابی و تهیه نقشه­های ژنتیکی قابل توصیه می­باشد.