امروزه رویکرد بسیاری از محققین بیولوژی و بیوتکنولوژی تلاش برای جایگزینی مولکول‌های تکامل یافته طبیعی با مولکول نماهای ساخته دست بشر است تا از این طریق بتوانند در چالش عبور از محدودیت­های حاصل از تکامل طبیعی، بتوانند از کل تنوع بالقوه بهره‌برداری نموده و به مولکول­های جایگزین دست یابند. این مولکول‌ها که عموماً مولکول‌های مایمتیک نامیده می‌شوند به لحاظ منشا و ساختار متفاوت از انواع طبیعی بوده، ولی می‌توانند از ظرفیت­های کاملاً مشابه با مولکول‌های طبیعی برخوردار باشند. تاکنون کاربردهای متنوع آنتی‌بادی‌نما‌ها در تحقیقات، تشخیص و درمان به‌طور گسترده توسعه یافته و مزایا و معایب آن‌ها روشن شده است. برخورداری از اندازه کوچک، حذف تغییرات بعد از ترجمه، افزایش تمایل اتصال لیگاندی، افزایش پایداری دمایی، فعالیت در دامنه pH گسترده و فقدان پیوند دی‌سولفیدی ساختاری و... از ملاحظات اساسی در معرفی مجموعه آنتی‌بادی‌نماها می­باشد. از آنجایی‌که داربست اولیه این مولکول‌ها، دمین‌های شناخته شده از پروتئین‌های انسانی بوده مبرا از واکنش ایمنولوژیک می­باشند. تاکنون آنتی‌بادی‌نماهای معرفی شده شامل دارپین‌ها، اویمرها، پپتیدهای آپتامری یا افیمرها، اتریمرها، افی‌بادی‌ها، ادنکتین‌ها، آنتی‌کالین‌ها، دمین‌های کونیتز، ناتین‌ها و فینومرها هستند که جهت مکان‌یابی و تصویربرداری in vivo، تشخیص مولکولی در نمونه‌های زیستی، درمان سرطان و بیماری‌های التهابی و دارو رسانی طراحی و تولید شده‌اند. در این مقاله ابتدا به معرفی اولیه، پایه و اساس و کاربردهای آنتی‌بادی‌نماها پرداخته و سپس منشا و طرز ساخت و کاربردهای تخصصی به‌همراه محدودیت‌های احتمالی و چشم‌انداز آینده آن­ها به تفکیک بحث خواهد شد.