سیستم‌های بیانی موجود برای تولید تجاری پروتئین‌های نوترکیب شامل باکتری‌ها، مخمرها، حشرات و کشت سلول‌های جانوری هستند. هر کدام از این سیستم‌ها دارای مزایای خاص خود می­باشند اما در مجموع کاربردشان به دلایلی همچون مقیاس‌پذیری پایین، هزینه تولید بالا و ایمنی پایین محدود شده است. در سال‌های اخیر، استفاده از گیاهان به‌عنوان بیورآکتورها، زمینه تحقیقاتی جالبی را به‌وجود آورده و پیشرفت‌های به‌دست آمده، فرصت‌های مناسبی را فراهم نموده است. دلایل توجه چشمگیر نسبت به سیستم‌های بیانی گیاهی شامل هزینه تولید پایین، ایمنی بالای محصول و مقیاس‌پذیری بالا است. تاکنون، انواع مختلفی از محصولات نوترکیب در گیاهان تولید شده‌اند که عبارتند از واکسن‌ها، پروتئین‌های دارویی، آنزیم‌های صنعتی، مکمل‌های غذایی و پلیمرهای زیستی. تعداد زیادی از پروتئین‌های نوترکیب تولید شده در گیاهان به مرحله کارآزمایی بالینی رسیده و تعداد اندکی از این محصولات اخیراً وارد بازارهای تجاری شده‌اند. با تمام این تفاسیر، استفاده کارآمد از گیاهان به‌عنوان بیورآکتورها به امکان حصول سطوح بالایی از تولید پروتئین نوترکیب بستگی دارد به‌طوری که در طی چرخه زندگی گیاه تراریخته پایدار بوده و به نسل‌های بعد نیز انتقال یابد. چندین رویکرد جهت افزایش بیان پروتئین نوترکیب در گیاهان تراریخته توسعه یافته‌اند که عبارتند از افزایش رونویسی ویژه بافت، افزایش پایداری رونوشت، هدف‌گیری ویژه بافت، بهینه‌سازی ترجمه و افزایش پایداری و تجمع پروتئین نوترکیب درون اندامک‌های سلولی. این مقاله مروری، عوامل مؤثر در افزایش میزان سطح بیان پروتئین نوترکیب در سیستم‌های بیانی گیاهی مورد بررسی قرار می‌دهد.